Uiteindelijk was ik pas om 10 voor 8 bij mijn ouders in Wouw. Te laat. Maar wij hebben immers het 'Brabants Kwartiertje', dus hoef mezelf niet te schamen.
Om 08.00 uur daar weggereden. Mijn moeder is nu niet echt iemand die op haar gemak naast je zit tijdens het rijden. Ze rijdt het liefst altijd zelf, maar daar word ik als bijrijder weer heel zenuwachtig van. Zij is natuurlijk opgegroeid in een tijd, dat het nog niet zo druk was op de Nederlandse wegen en dat maakt echt een groot verschil. De eerste 30 kilometer greep ze regelmatig de stoel vast en hoorde ik dat ze haar adem inhield. Hahaha.
Op een gegeven moment heb ik haar uitgelegd, dat ik een melding krijg als er iemand zich in mijn 'dode hoek' bevindt. Zij kan dat ook zien in de zijspiegels en gaf haar duidelijk een veiliger gevoel. De rest van de reis verliep dan ook ontspannen.
Om 9.20 uur kwamen we in Naarden Vesting aan, terwijl we er pas om 10.00 uur moesten zijn. Hebben we nog even een rondje door de plaats gereden om te kijken of er misschien leuke winkeltjes waren. Hele nauwe straatjes en moest af en toe voorzichtig manoeuvreren. Wij hebben niet veel winkeltjes gezien, maar weer wel een fotolocatie. Nog even een de laatste foto's gemaakt van de mooie rooie.
Om kwart voor 10 hadden we het wel gezien en reden we naar Het Arsenaal. We werden weer netjes opgewacht en met spijt stapte ik uit de auto. Voor het interview moest ik opnieuw aankomen rijden. Helemaal niet erg! Ik wil achteruit rijden, komt er een vrachtwagentje aan. Weer terug het vak in. Wil ik weer achteruit rijden, komt Hellen ( een van mijn medetesters) er aan en moet ik weer terug in mijn vak. Eindelijk ruimte en kan ik naar achteren. Rustig kom ik aangereden ( ik dacht: zal het maar netjes houden :-) ) alsof ik net arriveer en stap uit. Er worden weer allerlei vragen gesteld. Mijn positieve ervaringen en wat ik als minder had ervaren. Ik ben een heel kritische consument ( bij alles hoor) en had dus ook wat minpunten. ( reeds eerder vermeld in dit blog). Daarom is het goed dat we een week mochten rijden, want de eerste dag zit je nog als prinses in je gouden koets en is alles prachtig en alleen maar ohhhh's en ahhh's.
Nadat het interview is afgerond worden we in de brasserie van Paul Fagel ontvangen met een drankje en taart. Het mooie is dat we vorige week vrijdag elkaar een hand gaven om onszelf voor te stellen en toen alleen maar oog hadden voor de nieuwe Mazda's, terwijl we nu elkaar joviaal begroetten en gelijk over onze ervaringen gingen praten. We hebben natuurlijk dezelfde auto mogen rijden en dat schept een band.
Wederom moesten we een enquêteformulier invullen en met onze bevindingen. Veel uitgebreider nu, maar we hadden nu immers ook veel meer te melden.Er werd verteld dat er bewust een voor testpanel van vrouwen was gekozen.
Ik vind het een goede keuze om vrouwen auto's te laten testen. We leven niet meer in het jaar 0 en vrouwen hebben tegenwoordig écht wel een stem in de keuze van de (gezins)auto. Tevens kunnen wij ook concluderen of een auto wel of niet lekker rijdt op de weg en of hij gebruiksvriendelijk is.
We mochten de auto's helaas niet houden ( zou wel een leuke verrassing zijn geweest), maar we kregen wel een leuke goodiebag vanuit LINDA en MAZDA. (LINDA., LINDA. Wonen, dvd Divorce, LINDA. Het opvoedboek en een blikje van Mazda waar geen pepermuntjes inzaten, maar Autodrop en we kregen een originele stormparaplu!)
In de volgende editie van LINDA ( december) is het mogelijk om een mooie rooie Mazda 3 te winnen. ( misschien moet ik dit maar niet vermelden, want dan heb ik minder kans).
Om 11.00 uur werd er weer afscheid genomen. Wij, en ook een aantal anderen, hadden echter één probleem. Waar is het station en hoe ver is dat lopen.
Probleem opgelost, want we werden in stijl ( in de Mazda 3 dus) netjes op het station afgezet. Ditmaal reden mijn moeder en ik mee in een witte auto.
Op het station aangekomen stond ik oog in oog met Chris Zegers. ( of het moet een echt goede look-a-like zijn geweest) Ma en ik besluiten om nog te gaan lunchen en shoppen in Breda. We kopen dus 2 treintickets naar Breda. Stom natuurlijk, want onze eindbestemming is immers Roosendaal. Maar goed, daar dachten we pas aan toen we in de trein zaten.
We moeten overstappen in 's-Hertogenbosch en we besluiten de plannen te wijzigen en hier te lunchen. Lopen we natuurlijk vanuit het station de verkeerde kant op en moeten we aan een student de weg vragen. Hahaha, hebben wij weer. We hebben heerlijk geluncht en rondgekeken in Den Bosch. Uiteindelijk niets gekocht, al vielen wij beiden als een blok voor een jas van 400! euro.
Om 5 uur nog even de éçhte Bossche Bollen gehaald bij bakker Jan de Groot en weer naar het station. We hebben besloten om de dag af te sluiten met een diner in Roosendaal. De trein weer in en we hadden natuurlijk maar een kaartje tot Breda. Aangezien we nog helemaal geen controle hadden gehad, dachten we erover om maar 'zwart' te rijden naar Roosendaal. Maar, dan zal je weer net zien dat we pech hebben en dat is het niet waard. Als brave burgers in Breda uit de trein gestapt ( de trein reed door naar Roosendaal) en een nieuw kaartje gekocht om onze reis te vervolgen. Moesten we wel een half uurtje wachten, maar dat is beter dan 2 x een boete van 35 euro. Met een goed gevoel stapten we de trein weer in.
In Roosendaal een heerlijk hapje gegeten en ons door mijn vader weer op laten halen. Bij mij thuis koffie gedronken met een Bossche Bol ( ik barst bijna uit mijn voegen, zó vol zit ik) en natuurlijk al onze belevenissen aan de mannen verteld. Een mooie afsluiting van een mooie week.
Vandaag mis ik echt een auto op de oprit. Ondanks dat een auto maar een vervoersmiddel is, gaan we onze eisen toch bijstellen. Pas als je in een nieuwere auto rijdt, besef je dat de tijd niet heeft stilgestaan en dat er heel wat veranderd is aan veiligheid, comfort en rijplezier.
Mocht ik nu zo'n heimwee krijgen naar 'mijn' Mazda, dan zit er niets anders op dan naar een dealer te rijden en vragen om een proefrit. En dan maar hopen, dat ik een mooie rooie mee krijg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten